S'obrin els ulls un dia de blau intens, i t'adones que tot és un teatre.
No obstant açò, no podem renunciar al paper que ens ha tocat.
Arrapem la rebel·lia i vomitem les paraules perquè uns altres les vegen. Eppur si muove, tot flueix, mor i renaix.
Accions. Decisions.
Tot el que un dia m'impactava en positiu, ara potser ho faça en negatiu.
Mai em vaig sentir tan off.
Tan fóra del món.
No necessite pensar en gens, perquè pensar no em serveix ara com ara.
Perdóname por ir así buscándote tan torpemente, dentro de ti. Pérdoname el dolor, alguna vez. Es que quiero sacar de ti tu mejor tú. Ese que no te viste y que yo veo, nadador por tu fondo, preciosísimo. [...]